Ինձ գի՜րկդ վերցրու, Տա՜ր ուր պատահի… Պատահի այնպե՜ս՝ դառնամ անտարբե՜ր- Ծովի այն հեռո՜ւ ալիքի նման, Որն օրորվո՜ւմ է մի թեթև քամուց, Ոչ բորբոքվո՜ւմ է, Ո՛չ էլ դառնանում, Ո՛չ էլ կախվում է կողքի ալիքի Փրփուրից անհույս, Ոչ գիտի ի՞նչու և ո՞ւր է գնում, Ո՛չ ինքը գիտի թե ի՞նչ է ուզում, Ո՛չ էլ ուրի՜շը, Որն ափին կանգնած ավազների մեջ Մեկ հիանո՜ւմ է Մե՜կ էլ զարմանում: Ինձ գի՜րկդ վերցրու, Տա՜ր ուր պատահի… Բայց մի՛ մոռացիր- Հով քամուց բացի կա՛ նաև քամի՜- Ծովայի՜ն քամի, Ցասումի դանակը խրած սրտի մեջ, Ու Աստվա՜ծ չանի Թե որ կատաղի՜, Թե որ գազազի՜- Չգիտես ո՞ւմ կամ Ի՞նչի վրա… Մի վայրկյանում օ՛դ կցնդի Անտարբեր լինելու մարմաջը հիմար: Է՜հ, ի՞նչ լինելու է, թո՛ղ այն էլ լինի՜ Ինձ գի՜րկդ վերցրու, Տա՜ր ուր պատահի… |