Երբ զգո՜ւմ ես, որ իրո՜ք ծերացել ես, Քայլերդ դարձել են կնճիռների դո՜ղ Չե՛ս քայլում արդեն, այլ օրորվո՜ւմ ես Պատուհանի՜ց բազկաթոռ… Երբ դրսում ձմե՜ռ է, աշո՜ւն կամ ամա՜ռ, Բայց պատուհանիդ գարո՜ւնն է թառել Թվո՜ւմ է ընկել ես մե՜կ ուրիշ աշխարհ՝ Մնում է միայն վայելել… Եվ տարիներն ինչպես օ՜ր, օրե՜րն ինչպես ակընթա՜րթ, Բազմած ուսերիդ կեղծ բեռան նման, Օրորվո՜ւմ ես գլխիկոր Բազկաթոռի՜ց պատուհան… |