Ծառն ասաց, որ կապո՜ւյտ է, Ու երկինքը խոժոռվեց, Անձրև՜ թափեց, Ջրե՜ց ծառին ու ծա՜ռն իսկույն կանաչեց: Ծո՜վն էլ ասաց, որ կապո՜ւյտ է՝ Սահման չունի՜ կապույտն իր, Ու երկինքը բարկացա՛վ Սև ամպերով Ընկա՜վ ծովի ալիքին: Մի աղջիկ ասա՜ց, որ Կապո՜ւյտ է ինքը՝ Իր կապո՜ւյտ-կապույտ Երազանքներով, Ու ոչի՛նչ չասա՜ց – Լռե՜ց երկինքը… Իր կապո՜ւյտ-կապույտ աչքերով: |