Վերջերս ծանոթ ընտանիքը ընդմիշտ արտագաղթեց Եվրոպա: Քեֆ ու ուրախություն արեցին: Բոլորը շնորհավորում էին նրանց: Ես չկարողացա շնորհավորել, քանի որ հիշեցի մի տխուր պատմություն: 70-ական թվականներին առաջին անգամ մեկնում էի արտասահման: Ուրախությանս չափ ու սահման չկար: Օդանավակայանում, մեկնողներից մեկին ճանապարհում էին 100-ից ավելի մարդիկ: Տարօրինակն այն չէր, որ մեր համեմատ, նրան բազմություն էր ճանապարհում, այլ այն, որ բոլորն, անխտիր, լաց էին լինում: Հետաքրքրությունս այնքան մեծ էր, որ մոտեցա արտասվող երիտասարդներից մեկին և հարցեցի, թե ինչու՞ են բոլորը լաց լինում: -Ընտանիքով մեկնում են արտասահման, - լացակումած պատասխանեց երիտասարդը: -Է՜հ, մենք էլ ենք գնում, -ասացի, -երկու շաբաթից վերադառնալու ենք տուն: Ի՞նչու եք լալիս: -Ախր, նրանք գնում են Ամերիկա: -Երանի նրանց աչքերին, Ամերիկան կտեսնեն, -ասացի: -Նրանք ԸՆԴՄԻՇՏ են գնում: -Ընդմի՞շտ, - զարմացա ես և ուրախությունս փոխվեց տխրության: Այդ օրվանից, երբ լսում եմ արտագաղթի մասին, հիշում եմ օդանավակայնանի այն ողբերգական տեսարանը: Միշտ դեմ եմ եղել արտագաղթին՝ անկախ ամեն ինչից: |