Ինձ օրո՜ր ասա Երկիր մոլորակ,

ես քո գործերի՜ց գլուխ չե՛մ հանում,

Մեկ պտտվո՜ւմ ես չափից դուրս արա՜գ

մե՜կ էլ կրիայի նման դանդաղում:

Ամեն օր թաղո՜ւմ եմ օրերս անցած

գերեզման փորողի հայացքով տխո՜ւր,

Գլուխս բարձի՜ն եմ դնում բարկացած՝

մինչև առավոտ մնալով արթուն:

*

Ինձ օրո՜ր ասա Երկիր մոլորակ,

ես քո գործերի՜ց գլուխ չե՛մ հանում,

Ես մանկությո՜ւնս եմ ուզում հարազատ-

այս տարի՜քը խորթ հանգի՛ստ չի բերում:

Գիշերն ազդո՜ւմ է ճնշմանս վրա,

բազո՜ւմ աստղերը սի՜րտս են ծակում,

Մո՜ւթը անոթի գայլերի նման

վրա՜ է տալիս ու գայլահաչում:

*

Ինձ օրո՜ր ասա Երկիր մոլորակ

ես քո գործերի՜ց գլուխ չե՛մ հանում,

Երգի՛ր ինձ ե՜րգն այն, որ մի ժամանակ

մանուկ հասակում Մա՜յրս էր երգում:

Օրո՜րն եմ ուզում, Մո՜րս շրթունքի

անո՜ւնս տվող ձա՜յնը սիրասուն,

Թե որ չգիտե՜ս բառերն այդ երգի

քեզ ի պահ տվա՜ծ Մորս հարցրու:

*