Համեստությունս մի կո՜ղմ կնետեմ,

Հպարտությունս ի ցո՛ւյց աշխարհի,

Կգրեմ, որ Ձեր պոե՜տն եմ եղել-

Գրել ի՛մ դեմքով, սակա՜յն ձեր մասին:

Գրել եմ բախտի՜ և ուրախությա՜ն,

Թախի՜ծ-տխրության գույների մասին,

Գրել - բնական գերհոգնածությա՜ն՝

Անո՜ւժ ցած ընկած տարիքի բարձին:

Գրել եմ ինչպե՞ս է հոգին արմաղա՜ն

Խաղալի՜ք դառնում սառը մատներում,

… Երկնային սիրո՜… երկրային մերժմա՜ն,

Եվ բախտի մասին՝ բացակա կյանքում:

Կգա՛ ժամանակ, գուցե կլսե՜ք,

Որ ի՜նչ-որ փոսում կմախք են գտել,

Միգուցե այնժա՞մ Դուք ինձ ճանաչե՜ք.

Բղավե՜ք. «Սա Մեր պոե՜տն է եղել…»