*

Այս անխիղճ դարո՜ւմ ո՞ւմ շո՜ւնն է խիղճը,

երբ իրա՜ր են խառնվել

Սո՜ւտը ու ճի՜շտը,

երբ սայթաքո՜ւմ են ու ընկնո՜ւմ են ցած

նույնի՛սկ նստա՜ծ կամ պառկած

ժամանակ,

երբ հոգին ստրո՛ւկ է՝ ենթակա փողին

մարմինը դառնում է հոգուն թշնամի,

…Ո՞ւմ շունն էլ լինի

խի՜ղճը ի՞նչ անի:

ճշտի հետ դժվար է

խիղճն ընկերանում,

ստի հետ երբե՜ք չի՛ բարեկամանում,

դուրս է գալիս, որ շա՜ն նման անտեր

խիղճը թափառո՜ւմ է

անտո՜ւն,

անհասցե ՜,

ի՜նչ է թե մե՜կը հանկարծ պատահի՜

զգո՜ւյշ վերցնի իրեն

ու իր տո՜ւն տանի,

մաքրի՜, փայփայի՜,

մի լույս տեղ դնի՜

ասի.

- Դու ի՛մն ես, կորցրե՜լ էի, գտա՛ նորովի:

Մեկն ասո՜ղ լինի

թե կորցրե՜լ էիր,

ինչպե՞ս ես ապրել, մի կե՞րպ, առանց խի՞ղճ,

այդպե՛ս էլ ապրի՜ -

Կորցրած խի՜ղճը էլ կյանք չի՛ առնի:

*

Ահավոր դարի մեղավոր հոգու

մո՜ւթ փողոցներում

շնահավաք է՝

խի՜ղճ են հավաքում…