Ծաղիկնե՜ր են շուրջբոլորը, թիթեռնիկնե՜ր գույնզգույն,
Հեքիաթները ամե՜ն օր

Սկսվո՜ւմ ու չե՛ն ավարտվում:

Շողերի տակ արևի՜ մի թիթե՜ռ է ու տղա,
Փսփսո՜ւմ են գողունի,

Գետակի մոտ մե՜ղմ ու տաք:

- Նայի՛ր, գետում ձի՛ է կարմիր, ահա կրիա՜ դանդաղկոտ,
- Ձին կարո՜տ է, դե՜ համբուրիր,

Ա՜խ, ինչքա՞ն ես ամաչկոտ:

Այսպես իրար համբուրելո՜վ, գետակի մոտ մերձափնյա,
Ապրո՜ւմ էին երազներով,

Մի թիթե՜ռ ու մի տղա:

Բայց մի օ՜ր էլ շատ հոգնա՜ծ, տղան քնեց գետափին,
Իսկ թիթեռը նեղացա՜ծ

Գնաց տրվեց արևին:

Երբ ավարտվեց հեքիա՜թը, տղան զարթնեց զարմացած,
Փրփրե՜լ էր գետակը,

Ափին թիթե՜ռն էր ընկած:

- Արև՜, առար հոգին դու, իմ թիթեռի լուսընկա,
Իսկ մարմինը այսպես լո՜ւռ

Ինձ ես թողնում, որ սգա՞մ:

Շա՜տ բարկացավ արևը, դեմքը թեքեց տղայից,
Ու մա՜յր մտավ ցերեկը,

Նեղանալո՜վ աշխարհից:

Տղան գրկեց թիթեռի՜ նուրբ թևերը գույնզգույն,
Նա չգիտեր երևի՜

Հետո ի՞նչ է լինելու:

Լուսնի լույսով անտառո՜ւմ, շշնջոցով ծառերի՜,
Տղան խոնավ աչքերո՜վ

Հողի՜ն հանձնեց թիթեռին:

Լուսնի լո՜ւյսը ընկավ փոքրիկ գերեզմանին թիթեռի,
Գերեզմանից ծլեց ծաղի՜կ,

Որ կոչվո՛ւմ է Լուսաստղիկ:

Թիթեռնե՜րն ու ծաղիկները, սրտերո՜ւմ են մեր ապրում,
Սրտերում էլ հեքիաթնե՜րը`

Սկսվո՜ւմ և.. չե՛ն ավարտվում:

Ս.Ումառ-Հարությունյան