Չափ չտաս մեռելներին, Տաշտաքերը՝ կաղ, Եվ առաջինը թերի են գալիս, Չարի բանբերի ցուցիչում Դատարկ անմտությունն է, Ծխահարիր մարմինս, Ես դեռ չգիտեմ Ապխտած ինչու և ոնց եմ բուրում։ Ես նաև ոսկե միջինն եմ սիրում՝ Ծայրակետերից առավել հեռու, Երբ իմ տատանման թափն առանց պատճառ Քո գիրկն է մարում։ Եթե հաջողվի այս կյանքում սիրել, Ինձանով չափիր անեզրությունը․․․ Ես միակն էի։ |