Ուզո՞ւմ եք լսե՜լ, թե ամեն անգամ Ո՞ր բա՜ռն է սիրտը ջերմությամբ լցնում, Ո՞ր բա՜ռն է լեզուն դարձնում քացրահամ՝ Հո՜ւյս տալիս, ո՜ւժ տալիս, հավա՜տ ներշնչում: Ո՞ր բա՜ռն է սիրտը վերուվար անում, Ո՞ր բա՜ռն է լա՜ցը սեղմում իր կրծքին, Ո՞ր բառն է ցավը իր վրա վերցնում Ու քո փոխարե՜ն բարձրանում խաչին: Ո՞ր բառն է գալի՜ս ինչպես չսպասվա՜ծ Տա՜ք օրվա նման հայտնվում, Ո՞ր բառն է քե՛զ Իր գրկի մեջ առա՜ծ Ոսկորներդ տաքացնում: Դա բա՜ռն է, երբ դե՜ռ այն չարտասանած Քեզ ներարկում է ո՜ւժ աստվածային, Աշխարհում եղա՜ծ-չեղածն անտեսած Քեզ կո՜ւռք է սարքում միջմոլորակային: Քեզ բա՜ռ կոչեցի, Կներե՜ս ինձ Մայր- Բա՜ռ-Բա՜ր-Մա՜յր- մի Արեգակ, Քանզի չե՛ս իջնում շուրթերիցս վա՜ր Եվ միշտ ինձ զգո՜ւմ եմ քո կրծքի մեջ տաք: |