Դու տխուր ես, որովհետև դու ապրում ես:
Սխալների ցավը, վերապրումները, խղճահարությունները …այդ բոլորի պատճառը, որ դու ապրում ես:
Դու ՄԱՐԴ ես, որն ունակ է ինչ որ բանի:
Մարդ, որն ինչ որ մեկի համար նշանակում է ավելին, քան տիեզերքն է:
Դու զգում ես, անընդհատ մտածում, խորհում, լսում սրտիդ, հուսահատվում ու գտնում ես քո մեջ ինչ որ ուժ հավատալու, որ լավ կլինի:
Դու ապրո՜ւմ ես:
Ցանկացած ցավ քո մեջ արձագանքում է մի այլ ձայնով ու խորհրդանշում քո կենդանի լինելը,
Ապացուցում քո ես-ին, որ քո կյանքը հույսերի ու հույզերի մի եռացող կաթսա է:
Տիեզերքում քեզնից առավել կատարյալ արարած չկա:
Մի վախեցիր հույզերից, ապրիր սրտիդ լսելով:
Լա՛ց եղիր, եթե քեզ լքել են:
Բղավի՛ր, եթե քեզ վիրավորել են:
Եթե բախվել ես սիրո հետ, զգա՛ նաև նրա ցավը:
Արցունքների միջից փորձիր ծիծաղել…
Մարդ, ով փախչում է այս բոլորից, փախչում է ինքն իրենից:
Թող դու զգաս ցավը, թո՛ղ քո այսօրվա երազանքը չիրականանա, թո՛ղ քեզ անվանեն ամենաթույլ էակը աշխարհում, ու դա հաստատ կլինի ցավոտ, որովհետև ապրո՜ւմ ես…
Այս ամենը քո մասին էր, իսկ ես իմ մասին վաղուց եմ մոռացել…