Աշխարհ, քո մեջ եմ ստվերս ձգել,
Թող որ ոտնատակ ցավից գալարվի,
Ձյուն-ձմեռով եմ անընդմեջ ձնել,
Որ վար բերածս սև չհամարվի։
Ձյունի հարգն է, որ փողով չի չափվում,
Ջրի քանակը նույնն է ծավալում,
Դիապատանքում ով էլ սթափվում,
Իր շուքին, ավաղ, բան չի հավելում։
Հապա ինչի՞ց է, որ քո մեջ, աշխարհ,
Անթթխմոր են մարդիկ ու նշխար,
Շաղված մտքերով քանիսը եկան,
Կամ արքա էին, կամ երեսփոխան։
Հաճկատարերի պակաս չունեցանք,
Գիրգ կյանքն ամոթից մի գլուխ լավ էր,
Մեղքի գալով է, որ չքմեղացանք,
Արդար ով մնաց՝ անարժեք խավ էր։
Իրար ծախելու խաղը երկարեց
Ձյունե թագուհու սառցե դղյակում,
Իմ մահից առաջ մեկն ինձ չարչարեց,
Որ ցավից կուչ գամ ես իր ահյակում։