* * *

Ժամանա՜կն իր մատներով

Շա՜տ է խեղդել պոետներ,

Իսկ Մուսանե՜րն անվրդով

մնացել են

Մուսաներ:

* * *

Անզգույշ գրի՜չս մարմնի՜դ կպավ-

Ասես աշխարհում մի խեցի՜ խազվեց,

… Մի մարգարի՜տ նեղացավ

Ու խեցու մեջ արտասվեց:

Խեցին ճաքե՜ց արցունքներից-

Մարգարիտին բա՜ց թողեց,

Մարգարիտին առանց խեցի՜

Օկիանոսը կո՜ւլ տվեց:

* * *

Մի խեցի՜ է աչքիս առաջ-

Արցունքների՜ց պայծա՜ռ, ջի՜նջ,

… Եվ գրի՜չս հուսախաբված՝

Դատա՜րկ ինչպես սի՜րտը իմ…

Թե ո՞ւր գնաց Մուսան ի՜մ-

Աստվա՜ծ վկա՛, չգիտե՜մ,

Սակայն մի բա՜ն գիտեմ վստահ-

Ո՜ւմ գրկում էլ որ պրկվի՜,

Ո՜ւմ ձեռքերում գալարվի՜,

Իմ Մուսա՜ն դա՛ ի՛մ Մուսա՜ն է

Իմ Մուսա՜ն էլ կլինի՛: