Օրը հագավ հիշողության ներքնազգեստը կրքոտ, Օրն-ինքնասիրություն, սակա՜յն ցուցադրելն էր ամոթ… Հիշողությունը խժռե՜ց ու կուլ տվեց պահին, Օրը մի պահ վարանե՜ց ու ենթարկվեց մահին: Ամոթո՜վ էր պարփակված օ՜րն իր գլուխը կախել- Օ՜րը, օ՛ր էր անցած ու ամո՜թ չէր մեռնել: |