Սրտումդ դե՜ռ Ցուրտ ձմեռն է կաղկանձում, Բայց այնքան հե՜շտ, այնքան հանգի՜ստ Դու գարո՜ւն ես ավետում՝ Պայթած բողբո՜ջ, Տերևածի՜լ, Բացված շուրթի ծայրին նստած քմծիծա՜ղ… Դու գարո՜ւն ես ավետում, իսկ սրտո՜ւմդ- Դեռ ձմե՜ռն է անիծված:
Իմ սրտում Դու մի՜շտ եղել ես ու մի՜շտ կաս, Այդ ե՛ս պետք է Գարուն գոչեմ- Մի քիչ տխո՜ւր…սրտնեղա՜ծ: Ի՞նչ փույթ, թե որ ծա՜ռը ծաղկեց, Հո՜ղն էլ բացեց շուրթը թաց, Գարուն կգա՜, երբ սրտիցս դո՜ւրս ելնես Գրկես մարմինս հոգնած: |