* * * Ե՞ս էլ վերցնեմ բղավեմ. «Ո՞վ կա այդտեղ, գոնե մե՜կն ու մեկը» Պատուհանից դո՜ւրս նայեմ՝ Չնկատե՜մ ցերեկը: Ու գիշե՜րն իր մութ աչքերով Կո՜ւլ տա վերցնի ինձ գիրկը- Բացատրի՜, որ բղավելով Չի՛ հանդարտվում միտքը… Ո՞վ կա այդտեղ, Գարնան տեղը ո՞վ է եկել ինձ այցի, Որ ո՛չ քաղցր է, ո՛չ աղի, Ո՛չ արցո՜ւնք է, ո՛չ արյուն, Չորանո՜ւմ է այտերիս ու Աչքերիս հետ խաղում: Գարունը ինձ թո՜ւյլ էր տալիս Խաղալ չքնա՜ղ կրծքի հետ, … Գարնան տեղը ո՞վ է թառել պատուհանիս Եվ ի՞նչ անեմ նրա հետ… |