Ի՞նչ է ցույց տալիս դեմքդ տրտմած,

խա՜ռը, անձրևոտ օրերի պատկեր,

ու թվո՜ւմ է թե օրերդ անցած,

քեզնից հեռացե՜լ թողել են անդեմ:

Բայց դու թաքնված պա՜հ ունես դեմքիդ,

քո ժպիտի մեջ, քո աչքերում խոր,

ասես սպասո՜ւմ ես, որ պիտի ժայթքի,

դե՜մքդ ողողվի անհուն կարոտով:

Եվ կարտացոլվի հոգիդ քո դեմքում,

նորից խա՜ռն օրեր, անձրևոտ պատկեր,

կտանի իր հետ օ՜րը սնուցող,

հիշողությո՜ւնդ, որ պիտի ապրեր…

Հիմա քեզ պե՛տք չեն ձեռքերս-արարիչ,

ձեռքե՜րս ինձնից շո՜ւտ են ծերացել,

այդպես էլ անո՜ւնդ մնաց շուրթերիս…

Եվ ուրիշ ոչի՜նչ և ուրիշ

Ոչինչ…

Ս.Ումառ-Հարությունյան