Մինչև սպասենք «սրա՜ն-նրան», թուրք շները մեզ կուտեն,

Բայց չգիտե՞ն՝ հին ոսկոր ենք-

Կոկորդներում կկանգնենք:

Իմ սուրբ Հողը, որ դարեդար քարից հաց է աճեցրել

Դղրդում է արկերի տակ-

Թուրք լեշերով է պատվել:

Հաղթելու ենք, ո՞վ չգիտի, ո՞վ է մի պահ կասկածում,

Ցա՜վը մե՛կն է՝ այդ լեշերին

Որտե՞ղ, ո՞նց ենք թաղելու:

Քաջ Զինվորիս հուժկու բազկին ո՞վ լինի որ դիմանա.

- Հարազա՜տս, դու կոտորի՛ր,

Իսկ լեշե՜րը գայլի բաժին կդառնան:

Ս. Հարությունյան