Հոգնեցի սրանց սուտզրույցներից, Էս փուչ աշխարհից հոգնեցի, ավաղ, Չափական տողիս վանկ ու ոտքերից Եվ վերջնամերձի էս ցավից՝ անվաղ: Միանձնությունս թե դնեմ մի կողմ Ու մեր ու մանուկ՝ ամենն, ուրանամ, Դաղելուց հետո թաքուն, թե անքող Էս հնհնուքին էլ ո՞նց դիմանամ: Մեռելոտի են մարդ ու մարգարե, Երկչոտի մոտ են քաջերն աներկյուղ, Հիմքը չփորած քանի խամքարեմ Դյուցազնավեպից չգրված մի ճյուղ: Վիրապ ու բարձունք աչքի թարթի պես Պեծին տալով են մշուշը հատում, Սղնախից էլ ո՞նց աստղերին դիպչես, Երբ համար մեկ է և չես աղոթում: |