Լքված ծնո՜ղը՝ լինի հա՜յր թե մա՜յր Ի՜նչ էլ որ լինի՛, ներո՜ւմ է որդուն, Հո՜ղը, չի՛ ներում որդուն դավաճան՝ Անե՛ծք է դառնում նրա ողջ կյանքում: Մեր Հողը այնքան արյո՜ւն է խմել, Այնքա՜ն է հագեցել արյամբ, Որ ծաղկի Սերմի պես նրա Սերմե՜րը Չե՛ս կարող ցանել որտեղ կամենաս: Հիմա Հո՜ղը մեր կարմի՛ր է հագել, Վշտից դաղվո՜ւմ է, դաղո՜ւմ ինքն իրեն, Խմած արյունից չէ այդպես կարմրել Այլ որ դավաճան որդի է սնել: Կներե՞ն արդյոք քո պապերը քեզ, Որ արծիվնե՛ր են եղել դարեդար, Հո՜ղն ամոթ ունի, դու ամոթ չունե՞ս, Որ դավաճանի խարանը հագար: Նման բան եղե՞լ է՝ արծիվը հանկա՜րծ Դիրքերն իր զիջեր՜, վհատվե՜ր, Նման բան չի՛ եղել, նման բան չկա՜ր- Որ հո՜ղն ամոթից գետինը մտներ: Հո՜ղը, չի՛ ներում դավաճան որդուն ՝ Նրա ողջ կյանքում դառնում է անե՛ծք: …Դավաճա՛ն, քեզ մահ օտար հողերում … Մեր Հողն ամո՜թ ունի, դու ամոթ չունես: |