Անմաս կմնաս սիրո տարափին, Քեզ սիրող կինը ձնհալի ջուր էր, Հոգեցունց միայն երգն էր կարապի, Անխորհուրդ մահը և կյանքդ զուր էր։ Աշխարհ գալով ես լույսը տարփողել, Երբ մտքիդ մեջ էլ Աստծուն ես թվել, Սրբապատկերի շուրջը աղոթել, Չեղած մեղքերդ էլ երբ ես քավել։ Հարդ ու մղեղը զատելու համար Թիակաձև էր սարածդ էլի, Կրծող որդերը գալար առ գալար Մանում են հոգիդ այսպես՝ անթերի։ Առաձգական են ցավը հորինել, Ինչ երբ ճկում ես, դարձի է գալիս, Ժամանակն է, որ չես տնօրինում, Գիտես անցնում է և էլ չես լալիս։ |