Իմ մաշկի տակ եմ անունդ պեղել, Անըմբռնելի, սեպագիր որպես, Խանդաղատանքդ քանի չեմ զեղել, Քանի սիրում եմ, տևում եմ կարծես։ Սեթևեթ ու թանկ ձևերիդ մեռնեմ Արտևան լույսի ամեն մի թարթում, Ես քո հեքիաթի էն մենասահն եմ, Որ քո տաղերը Աստծուն է կարդում։ |