ԱՆՏԵՐՈՒԹՅԱՆ ԱՅԳԻՆ

Այսօր նման ենք այն անտեր այգուն,
որի աչքն ամեն բերքահավաքին
տիրոջ գալուն է սպասել ու լացել:
Աչքը տեսել է, որ տերը եկավ,
բայց սա միշտ իրեն թողել է անցել,
մտել մի ստոր դաշտ, այգին անտեսել:

Ծառերի մեջ է այգու սակայն միշտ
օտարի աչքն ու ախորժակը ճիշտ.
ճղակոտոր է անում ով ասես,
այգի է մտնում, բերք խլում ի տես:

Քաղցրս գնում է, դառն է՝ ապիտան,
բայց ժողովուրդ են, կարող է պետք գան:
Ու մեջը լիքը փուչ-փուչ կորիզներ,
պահում են իրենց որպես գործիքներ:

Հասածը տանում, խակերն են թողնում,
փափուկը խլում, չորն էլ դեն նետում.
լավերը ուտում, հյութն են մեր քամում,
կարկտահարվածն հազիվ մեզ թողնում:

Տակը մնացած այդ պաշեղից էլ
փորձում ենք ստանալ արդյունք անթաքույց,
որն իր մեջ ինքն իր յուղով տապակվի
ու պիտի դռանա մեր ազգին սերուցք:

Անահիտ Արփեն, 9.12.2020թ., Ծաղկաձոր