Եվ ինձ դրեցիր ցավի խորանում, որ ներանձնանա՞մ,

Որ բյուրեղանա՞մ, մի հափու՞ռ դառնամ, իմ մեջ կծկվե՞մ,

Որ իմ աշխարհիկ կերպն արհամարհե՞մ ու չթանձրանա՞մ,

Ո՞նց չհասկացար, որ թեթև թե գամ էլի կցնցվեմ։

Ինձ առոգանիր ձայնավորների քո տոնայնությամբ

Եվ քո հնչական և պարբերական տատանումներով,

Քո լուսնալիրի համանվագի կեղծ ունայնությամբ,

Անգամ մահամերձ բոլորից թաքուն ափհանումներով։

Մի վերջին հույզում թող ես էլ տևեմ ապաթարցի պես,

Սղված վիճակս հափշտակությամբ լափելու նման,

Ես Երերույքի ավերակ տաճար, չեմ եղել ասես,

Եվ չեմ փայլել, տես, իմ շքեղությամբ, ասա, Աննման։