Քո թանկ ձևերին էլ սովորում եմ, Ափկունքիդ անհարթ քարերն եմ կոկում, Շրջանը փակում, թե բոլորում եմ, Առանցքիդ շուրջն եմ պտտելով խոկում։ Ասում եմ վաշ-վաշ, աբրիս, աֆերիմ, Էլ մեկը չկա քեզ պես մտերիմ, Քանի ցերեկ է աչքերս հանիր, Հետո մատույրիս լուռ փառաբանիր։ Ամոթ բան չկա, արևս վկա, Եղածն ինչ էր որ, հպանցիկ նկար, Սրա հարբածը համով էր գալիս, Սա հո չիմացավ ոնց տրվեց խաղիս։ |