Նոր ոչի՜նչ չկա՛

Այս հին աշխարհում՝

Նույն գիշե՜րն է լուսնկա,

Նույն ցերե՜կը խավարում:

Ո՞ւր է տանում

Ֆայտոնը մեր

Ձին այս անտո՜հմ, քառատրո՛փ

… Դեպի փայլող յաթաղաններ-

Ափերի մեջ թուլամորթ:

Տե՞րն է մեզնից երես թեքել,

Զայրացե՞լ է մեզ վրա,

Թե՞ ինչ-որ մի պահ է եղել

Ուրացե՜լ ենք մենք նրան:

Ուրացե՜լ ենք, վկա՛ն Աստված,

Երբ սուրբ հոգին անտեսվեց՝

Աստղը գլխին երախը բա՜ց

Մեզ մի հրե՛շ կուլ տվեց:

* * *

Մե՛րն է եղել նո՜ւրբ սիրելը,

Բան ստեղծելը ոչնչից,

Աստծո նման արարե՜լը

Անկախ տիրող վիճակից:

Բա՜յց ատամներ փշրե՛լ գիտենք,

Աչքեր հանել սառնասիրտ,

Թե փորձ կանեն մեզ տրորեն

Կամ հայհոյեն խոսքով բիրտ:

Կա՛նգ առ ֆայտոն, ժա՛մն է արդեն,

Ճանապարհն այս մե՜րը չէ,

Ո՞ւր եք, մեր հի՜ն սուրբ Աստվածներ՝

Դո՜ւք, որ լքե՜լ չգիտեք…

Ս. Հարությունյան