Երբ որ ցա՜վը զրա՛հ դառնա- դիմակայի՛ թշնամուն, այն ժամանակ Ճարը կգա ոսոխի դե՛մն առնելու… Թե որ այսպես անճա՜ր մնանք- ցավո՜վ ցավի՜ն փարատենք մեզ ապրելու բա՜ն չի մնա, առանց այդ էլ մե՜ն մի բո՛ւռ ենք մնացել: Մասնատվե՜լ ենք ու տարածվե՜լ չորս կողմերում աշխարհի, … Մեր կոկորդը ձե՜ռք է սեղմել ձե՜ռք, որ գրե՜լ չգիտի: Պաշտպանվում ենք մե՜կ Նարեկով մե՜կ մեր վերքո՜վ հայրենի, խաչքարերի նո՜ւրբ նախշերով փորձում հաղթե՜լ քոչվո՜ր-վայրագ ցեղերին: Ցա՜վը երբ որ չմնա՛ ցավ, բո՜ւռն էլ դառնա՛ մի բռունցք, այն ժամանակ էլ կունենա՜նք մենք ապրելո՛ւ իրավունք: |