Գրողի համար գրելը ավելին է, քանի պարզապես աշխատանքը, ապրուստ վաստակելու միջոցը կամ անգամ՝ սիրելի զբաղմունքը: Գրողի համար գրելը ապրելու միակ ձևն է, երբեմն էլ՝ ապրելու նպատակը, այլ խոսքերով՝ առաքելությունը:

Իսկ լավագույնս յուրաքանչյուրը գրում է այն մասին, ինչը հենց իր համար ճակատագրորեն կարևոր է դառնում, ինչը զբաղեցնում է իր միտքը, ինչին ուղղված են իր զգացմունքները: Այդ տեքստերն են ամենաանկեղծն ու ամենախոսունը: Հենց այս տեքստերն են, որ մեծագույն արձագանքն են գտնում ընթերցողի սրտում: Իսկ երբ գրողը գրում է հենց գրելու մասին, դժվար է պատկերացնել ավելի զգացմունքային ու ազդեցիկ տեքստ։ Դժվար է պատկերացնել նաև ապրումնակցման ավելի մաքուր ձև, երբ այդ տեքստի ընթերցողը ևս գրող է։ Եվ, իհարկե, ավելի մեծ հաճույք ընթերցանությունից:

Ահա Ջուլիա Քեմերոնի երկրորդ գիրքը, որն ընթերցել եմ՝ ոգեշնչված նրա մինչ այդ գրված «Արվեստագետի ուղին» գրքով:

Շարունակությունն այստեղ