Անտառում զբոսնող մի մարդ կաղացող աղվես է տեսնում: Մարդը զարմացած մտածում է, թե ինչպես է այդ հաշմանդամ կենդանին պահպանում իր գոյությունը և որոշում է հետևել աղվեսին: Շատ չանցած նկատում է անտառից բացատ դուրս եկած մի վագրի՝ բերանում մսի խոշոր կտոր: Վագրը մսի մեծ մասն ուտում է, իսկ մնացածը թողնում է աղվեսին:

Այս ամենը տեսած ու զարմանք կտրած մարդն ինքն իր մեջ եզրակացնում է, որ եթե ինքն անի այնպես, ինչպես հաշմանդամ աղվեսը, ապա բարձրյալը նույնքան ողորմած կլինի իր նկատմամբ, որքան վագրը՝ աղվեսի նկատմամբ:

Եվ մարդը նստում է գետնին ու սկսում է ողորմության սպասել: Ժամանակն անցնում է, բայց ոչինչ տեղի չի ունենում, և մարդը ժամանակի հոսքի հետ ավելի ու ավելի է տկարանում: Իսկ երբ այն աստիճան է տկարանում, որ այլևս չի կարողանում ոտքի կանգնել, երկնքից մի ձայն է հնչում.

-Փորձի՛ր ուժեղ վագր լինել և ոչ թե կաղ աղվես, և այդժամ կկարողանաս և՛ քեզ կերակրել, և՛ ուրիշներին սննդով ապահովել: