Չե՜մ պատկերացնում,

Թե ինչքա՜ն,

Ինչքա՜ն բան կա ապրելու…

Ինչե՜ր են անցել,

Ի՞նչ է մնացել,

Բայց պատկերացնո՜ւմ եմ

Թե ինչքա՜ն,

Ինչքան բան կա կորցնելու

Ո՜ւ… Սարսափելի է քնելը դարձել:

Դաժա՜ն է պահը,

Բայց թանկ վայրկյանը,

Ուզում ես կյանքի չափ քեզ սիրեն,

Նման բան մինչ այժմ չի՛ տեսել աշխարհը,

Որ բան ու գործ թողա՜ծ

Քեզանով զբաղվեն…

Եվ դու փակված

Մի սենյակո՜ւմ

Գովերգո՜ւմ ես հողմ ու մրրիկ,

Կամ էլ ծովից

Հեռո՜ւ-հեռո՜ւ

Գովաբանում փոթորիկը ալի՜ք-ալիք…

Դուրս ես գալիս դո՜ւրս-

Արևն արդեն կա,

Ուզում ես արտասվե՜լ

Անձրև է թափվում,

Սարսափելի է քնելը անգամ,

Երբ պատկերացնում եմ

Թե ինչքա՜ն,

Ինչքա՜ն բան կա ապրելու:

Ոչ մահախոսակա՛ն է գրածս,

Ո՛չ բաժակաճառ,

Ոչ ներբո՜ղ է կամ

Մի վերջին պատգա՜մ…

Ե՜ս, կյանքի կախարդ գրկից պոկվածս-

Չե՛մ կարողանում քնե՜լ

Երկա՜ր ժամանակ: