Դու ոչ Լիլի՛թ ես և

Ո՛չ էլ Եվա,

Ես քեզ տալիս եմ մեկ ուրիշ անուն և…

Անունդ տալիս շո՜ւնչս է կտրվում,

Արյունս է վազում, ո՞ւր, ինքն էլ չգիտի,

Բանականությունս ցնորք է դառնում

Ու մնում կախված անդունդի եզրից…

Դու ոչ Լիլի՛թն ես և

Ո՛չ էլ Եվան,

Ո՛չ կրակից ես ո՛չ էլ ոսկորից

Դու ա՜յլ նյութից ես,

Ա՜յլ տեղից ծնված՝

Խելագար Կրքի այլ մոլորակից…

Քեզ «Մերժում» ասե՞մ թե՞ «Անխոս բախում»

Աղմուկով լցված լռության մարմի՞ն,

Եվ պատերա՜զմ ես և խաղաղությո՜ւն

Քո արթուն և նույնիսկ քնած պահերին:

Դու՝ ճերմակ կեսգիշե՜ր,

Ա՜լ այգաժամեր,

Մե՛կ բաց պատուհան,

մե՛կ փակված դռներ,

Քամու ձեռքերում կոտրատվող մարմի՜ն…

Իրոք նման չես ո՛չ նախամորը

Ո՛չ էլ Լիլիթին:

Ես էլ այն Ադամը չեմ հիմա՝

Ստերջ ուղեղով, խղճալի՜, կծած խնձորը ձեռքին…

Պատմությունը մեռա՛ծ է,

Քե՛զ եմ գալիս ես կրկին

Ու խնձորի փոխարեն իմ ձեռքում է

Քո ծնունդի բանալին…

Ո՜չ,

Դու ո՛չ Լիլիթն ես և

Ո՛չ էլ Եվան՝

Այն հերոսուհին սրբազան գրքից,

Ես էլ այն Ադամը չեմ, վտարված դրախտից

Ու կարողանում եմ արդեն տարբերել

Ադամակողը -

Ադամոսկորից…