Մոր Երազը

Մայրը լացելով կանգնեց տան շեմին

ու տեսավ հեռվից իր զինվոր տղին,

Վազեց, փաթաթվեց, հուզվեց ու լացե:

Մոր սիրտը կարծես անհանգիստ էր դեռ

տղան տղուր էր ու ասեց այսպես.

-Մայր իմ թանգակին ես աչքով տեսա

այդ դաժան օրը մի քանի օրվա

գոռում էին, գոչում, անընդմեջ վազում

կռվում էին նրանք ֆիդայինի պես

ջարդում էին, փշրում ինչ էլ պատահեր.

Զոհեր ունեցանք, էլ ինչ թաքցնեմ

շատ տղերք մեռան հերոսի կոչմամբ

շատ արյուներ էլ թափվեցին հողում,

բայց մենք խոսք կտանք կկռվենք այդպես

մեր հերոս եղբոր արիության ոգով

փառք մեր տղերքին, փառք հայոց ազգին,

-մայրը լուռ ու մունջ լսում էր որդուն,

որ պատմում է թե ինչ է կատարվում

Վերջացրեց խոսքը իր որդին զինվոր:

Կարծես ինչոր բան վանում էր որդուց

ու հանկարծ լսվեց ինչ որ արձագանք.

-ես էլ չեմ գալու ինձ էլ չսպասեք,

բայց իմ փոխարեն կա արու զավակ

ու քանի օրից լույս աշխարհ կգա:

Մայրը վեր թռավ այդ հույս ներշնչող,

ցավ արտաշնչող տղու խոսքերից:

Չդիմանալով զանգեց նա բանակ և լսեց

բառն այդ սրտացավանք.....

Տղան զոհվել էր կռվի ժամանակ

ու մայրը հիշեց երազն տաղտկալի:

Եվ ճիշտ այդպես ինչպես երազում

արու զավակը լույս աշխարհ եկավ

մեծացավ տղան և հպարտ կանգնեց

և արտասանեց բառերն այս անգին.

-ես եմ հետնորդը իմ հայ պապերի

թող տեսնի թուրքը ու թող սարսափի

քանի որ հայն է իր առջև կանգնած:

Ու զգաստ կանգնելով զենքը իր ձեռքին,

գնաց սահմաններ, որ հաղթի թուրքին:

Ու մինչ օրս տղերքը գնում,

ոմանք ետ գալիս, ոմանք էլ զոհվում.

իսկ զոհավածների մայրերը տոկուն

լսում են ձայներ անհասկանալի

ու անհասկանալի ձայներն շշուկով

ասում են այսպես.

-ներիր ինձ մայրիկ, չվերադարձա,

ներիր խնդրում, մայր իմ թանկագին

և ավարտելով կներես մամ ջան: