Մեծ քաղաքի կենտրոնում փոքրիկ բուժարան բացած հեքիմը պատուհանին հետևյալ ծանուցումն էր փակցրել. «Բուժումն արժե 20 դոլար: Եթե չբուժվեք, կստանաք 100 դոլար»: Բուժարանի մոտով անցնող մի փաստաբան կարդում է ծանուցումը և ուրախանում, որ 100 դոլար ձեռք գցելու շատ լավ հնարավորություն է ստեղծվել: Նա մտնում է բուժարան և ասում. -Ես համի զգացողությունս կորցրել եմ: Հեքիմը բացականչում է. -Բուժքո՛ւյր, այստե՛ղ բեր թիվ 22 արկղիկում գտնվող դեղը և մեր հաճախորդի լեզվին մի քանի կաթիլ կաթացրու: Փաստաբանը որձկում է ու ասում. -Սա դեղ չէ, սա շարժիչի յուղ է: -Հիանալի՛ է, - ասում է հեքիմը, - դուք վերագտաք համի զգացումը: Վճարե՛ք 20 դոլար: Զայրացած փաստաբանը վճարում է ու հեռանում: Մի քանի օր անց նա վերադառնում է՝ 100 դոլար աշխատելու վճռականությամբ: -Ես հիշողությունից զրկվել եմ, այլև ոչինչ չեմ հիշում: -Բուժքո՛ւյր, բե՛ր թիվ 22 արկղիկում գտնվող դեղն ու երեք կաթիլ կաթեցրու նրա լեզվին: -Ո՛չ, ո՛չ, դա չե՛մ ուզում: Դա շարժիչի յուղ է: Նախորդ անգամ դուք ինձ դրանից եք տվել: -Հիանալի՛ է: Ձեր հիշողությունը վերականգնվեց: Վճարեք 20 դոլար: Զարյույթից ու ամոթից կարմրատակած փաստաբանը տալիս է պահանջված գումարն ու հեռանում: Մի քանի օր անց նա նորից է գալիս հեքիմի մոտ: Նա համոզված է, որ այս անգամ կստանա իր ակնկալած 100 դոլարը: -Ես կուրացել եմ, այլևս ոչինչ չեմ տեսնում, - ասում է նա հեքիմին: -Ցավո՛ւմ եմ, - պատասխանում է հեքիմը, - ես դրա համար դարման չունեմ: Ստացեք այս 100 դոլարը: -Սա 100 դոլար չէ, սա 20 դոլար է: -Գերազա՛նց է: Դուք վերստին տեսնում եք…իսկ դա 20 դոլար արժե: |