Ա՜յ քեզ առեղծվա՜ծ, Երբ, որ ասում ես. «Կա՛նգ առ ժամանակ» Ժամանա՜կը լուռ հնազանդվում է Ու կանգնում հանկարծ: Ժամանակի հետ սի՜րտդ էլ է կանգնում ու բաբախումը չե՛ս լսում նրա, Մեկ ա՜յլ տրոփ ես լսում քո ներսում՝ Ա՜յն կնոջ սրտի, Որին ձուլվել է զա՛րկը քո արյան: Գուցե հենց դա՞ է այդ ՍԵՐ կոչվածը- Ուրիշ սրտի դո՜ղ, Խե՜նթ, Լուսաթրթի՜ռ, Քո կյանքից տարբեր ներսդ ողողո՜ղ Մեկ ուրի՝շ արյան հոսքը Խենթացնող… Ու հոսքն այդ արյա՜ն սի՛րտդ է պատռո՛ւմ, Բացում է հոգիդ աշխարհի առաջ… Եվ ո՜ղջ աշխարհն է քո մեջ թափանցում- Այնքա՜ն մերձավոր, Այնքա՜ն հարազատ… Մեկ ա՜յլ առեղծված - այն էլ արտառո՛ց՝ Ինձ նման կյա՜նքը սիրող մարդ չկա՛ Քանի որ իմ մեջ սի՜րտն է այն կնոջ, Որ զրուցում է սրտիս հետ անձայն: Գրա՜ծս ընդամենը մե՜կ ակնթարթն է Որը, որ Մարդուն սարքո՛ւմ է Գերմա՜րդ, … Կյանքն ակնթարթների մի շտեմարան է՝ Ծննդի՜ց մինչ մահ… |