«Մոնա Լիզայի» նկարի առաջ Հավաքված գաճաճներ խղճի՜ ու մտքի՜, Դուք գեղեցիկ եք համարում նրան, Երբ դեռ չե՜ք տեսել պատկերն իմ N-ի: Դուք դեռ չե՛ք տեսել ժպի՜տը նրա, Մատնե՜րը սեղմած իր կրծքին, Ազդրե՜րը, ողորկ ալիքի նման Քեզ ձգող դեպի խորքերը կրքի: Գաճաճնե՜ր խղճի, Գաճաճնե՜ր մտքի, Դուք համարում եք նրան խորհդավո՞ր, Նաև գրավի՜չ, գեղեցի՜կ այնքան, Չէ՞ որ չեք զգացել շուրթերն իմ N-ի, Գի՜րկն իր ձգելու ո՜ւժը կատարյալ: Չէ՜, իմ N-ի աչքերը ա՜յլ են, Ավելի խորո՜ւնկ պատկերով, Իսկ այս նկարում նկարչի մա՜յրն է Նկարչի «Էդիպի բարդույթ» զգացումով: Հիացե՜ք խնդրեմ Դել Ջակոնդոյի կնոջ ժպիտով, Կամ Բելլա դ՛Էստենի պարանոցով հաստ, Նկարում գուցե՞ հենց նկարիչն է Կամ երիտասա՜րդ մի տղա: Հիացե՛ք ինչքա՜ն որ կամենում եք, Դրանից «Լիզան» չի դառնա ձե՜րը, Մտքի գաճաճներ դուք ձե՜րն ունեցեք- Ինչպես ես ունեմ իմ N-ը: Միգուցե՞ լավ է, որ դուք չե՜ք տեսել Իմ N-ի մարմինը այնքա՜ն կատարյալ, Միգուցե՞ լավ է, որ Չե՜ք խենթացել՝ Ինձ նման դարձել խելագար… |