Բանաստեղծությունն ինչպես մնջախաղ, Երբ որ աչքերիդ լույսին է հառնում, Քեզ թվում է թե թա՜նկ ու հարազատ Ինչ-որ մի Բա՜ն է քո մեջ կատարվում: Թվում է հոգիդ քեզնից ազատվե՜լ Մի նոր ճամփա է ընկել անծանոթ, Թվում է մինչ այժմ դու չե՛ս էլ ապրել Ու միշտ ընտրել ես ճամփան մեղավոր: Բառե՜րն ես տնտղում, ընկալում ա՜յլ կերպ, Ոչնչի՜ց արարվում է ահռելի մի Բա՜ն, Բնաստեղծությունն ինչպես միջադեպ Քեզ առնո՜ւմ է իր փականքերի տակ: Ու թակարդն ընկած գազանի նմա՜ն Մեկ մռնչո՛ւմ ես, մե՛կ շղթան կրծում, Որ ապրածդ լոկ դժո՜խք էր համակ, Որ տողերո՜ւմ է միշտ դրախտը լինում… Ու մնջախաղով վարակված հոգիդ Անցնում է մազե կամրջով բարակ, Անցած օրերդ փարված գալիքին Տանո՜ւմ են մեկ այլ օտար ապագա… Մեկ ուրիշ կյա՜նք է բանաստեղծությունը, Մեկ ուրիշ հո՜ւյզ է, ուրի՜շ մի աշխարհ- Չապրած օրերի շնչառությո՜ւն է- Հաճախ ընդհատվո՜ղ ու սիրախուճապ… Աղմո՛ւկ է, անաղմուկ կյանքի ընդերքում, Երբ բառը դառնում է մի վե՜ժք անգիտակ, Երբ պոեզիան է դողում մտքիդ թաղանթում, Պոեզան - որպես հոգու մնջախաղ: Ս.Ումառ-Հարությունյան |