Գրկի՛ր ինձ իմ հիշողություն, քո ձեռքերի մեջ ես ինձ զգում եմ այնքա՜ն լավ, որ կարող եմ հավերժ մնալ այսպես՝ մոռանալով աշխարհիկ և լա՜վը և վատը: Հիշողությունը գեղեցկացնում է մարդուն՝ սկսած առաջին սիրած կնոջից մինչև խոտերի մեջ ընկած վերջին հույսը… Հիշողություն չունեցող մարդը դառնում է բռնակալ իր իսկ հանդեպ ու վերանո՜ւմ է, ջնջվո՜ւմ է Տղամարդու և Կնոջ ամբողջ դիալեկտիկան… Համոզված եմ թե քանի՜ հոգու է դուր գալիս ամռան անձրևը, որը թակում է պատուհաններդ, հրավիրում քեզ դուրս, թրջվելու, մի քիչ մրսելու, մի քիչ գիժ լինելու, մի քիչ – վազքուղի դուրս եկած կենգուրուի նման պոչով հպվելու ու ավելի երկար ցատկելու Կյանք կոչված այդ զզվելի ու միաժամանակ հաճելի ռեբուսի վերջնամասին առաջինը հասնելուն… Համոզված եմ թե քանի՜ հոգու է դուր գալիս անձրևից հետո, թրջված, տաքանալ սիրելի մարդու գրկում, զգալով Նրա թևերի իրեն գրկելը, զգալով էլեկտրական հոսանքի ամբողջ մարմնով անցնելը, հասկանալով հեքիաթի իրականություն դառնալը, լսելով Նրա հաճույքից լաց լինող ձայնը և անվերջանալի «Գրկի՛ր ինձ» -ը… |