Այս դատարկ թասի պռունկն եմ մաշում,
Ասես, խանդավառ՝ մաղձը շարմաղում,
Արմունկներով եմ հենվում աշխարհին,
Թասում որոնում ինձ պես անճարին։
Դեպի վեր ձգվող շառավիղ ու ցոլք
Մատնանշում եմ կես ճանապարհին,
Փոխադրական միջոցս անոտք
Չափ է հաղարդում այս գաղափարին։
Պանդոկից մինչ խարխլիկ տունս
Անվերջության նույն նշանն է ցուցիչ,
Կաղկանձի սովոր ակնավեր շունս
Ինչ գիտի՝ ինչն է ցավիս հարուցիչ։

Դատարկամեջի թասում անպռունկ
Էլ լող չեն տալիս բազե և կռունկ․․․