Մհերի դուռն է մերը, Անցումը՝ յոթչափանի, Աշխարհի ծուռն է մերը, Աժդահա Տորքն Անգեղի։ Երկիրն իր պարեգոտի Փեշերն է ծաղկազարդել, Մոլորված քանի հոգի Փորձում են մեզ ծանակել։ Խաբուսիկ․ ո՞ր առանցքի Շրջոնքն ենք ծխահարում, Վերջավորք ու քղանցքի Ծոպերը լույսով մանում։ Ընտիր է, չասե՞նք էլ վաղ, Եդեմում բաղ է եղել, Անստույգ մեկն էր հոտաղ, Երկրորդին օձն է շեղել։ Մի կույրի աղոթք արժե Հայր մեր-ին-հազար բերան, Մեր Տերը մեզ չի մերժել Ստորքին մեր սուրբ լեռան։ Կարոտ է պահում թեև, Որ սիրենք այսպես հեռվից, Դե տաղին ոնց տա թևեր, Չանկանի համ ու հանգից։ |