Անիմաստ մի բա՜ռ,

Կծու մի երկտո՜ղ,

Արված մի հեգնա՜նք՝ դա՜ռը կամ թթու,

Սա՜ռը մի ծիծաղ կամ

Անտարբերությո՜ւն -

Ահա թե ինչն է կործանում մարդուն:

Սրանք վերքե՜ր են,

Որ չե՜ն լավանում

(Համենայն դեպս երկա՜ր ժամանակ)

Սրանք երգե՜ր են,

Որ սի՜րտ են թաղում

Առա՜նց պատանքի,

Առա՜նց պատգարակ…

Եթե սրտիցդ արյո՜ւն է կաթում՝

Դա տանելի՜ է,

Դա՛ կսպիանա՜,

Երբ սիրտդ խոցո՜ւմ են՝

Չի՛ գալիս արյուն

Նշանակո՜ւմ է՝ սիրտդ քարացավ:

Այդպես լինում է վիրավորանքի՜ց

Անտարբերությունի՜ց

(ինչպես ասացի)

Խանդի՜ց, կասկածի՜ց,

Բայց ամենակարևորը

(ցավո՜ք և հաճա՜խ)

Այդպես լինում է

Հումորը զգալու պակասից…

Կնոջ ցանկությունների պես

Մարդկային սիրտը չունի օրենքներ,

Այնպես որ սիրտ իմ, ուզե՜ս թե չուզե՜ս

Պատահելու են այնպիսի՜ օրեր,

Որ չե՛ս ցանկանա ապրե՜լ-տրոփե՜լ…