Համեստությունս մի կո՜ղմ կնետեմ, Հպարտությունս ի ցո՛ւյց աշխարհի, Կգրեմ, որ Ձեր պոե՜տն եմ եղել- Գրել ի՛մ դեմքով, սակա՜յն ձեր մասին: Գրել եմ բախտի՜ և ուրախությա՜ն, Թախի՜ծ-տխրության գույների մասին, Գրել - բնական գերհոգնածությա՜ն՝ Անո՜ւժ ցած ընկած տարիքի բարձին: Գրել եմ ինչպե՞ս է հոգին արմաղա՜ն Խաղալի՜ք դառնում սառը մատներում, … Երկնային սիրո՜… երկրային մերժմա՜ն, Եվ բախտի մասին՝ բացակա կյանքում: Կգա՛ ժամանակ, գուցե կլսե՜ք, Որ ի՜նչ-որ փոսում կմախք են գտել,
Միգուցե այնժա՞մ Դուք ինձ ճանաչե՜ք. Բղավե՜ք. «Սա Մեր պոե՜տն է եղել…» |