Ցավս ու չոռս քեզ, Ժամանա՜կ

Ինչո՞ւ եկար անժամանակ,

Կյանքը առա՜ջ ընկավ ինձնից

Ինձ թողնելով անփառունակ:

Փա՜ռքս արևն էր՝

լույսի՜ ինձ հասանելիք մի փո՜քր կտոր

… գիշե՜ր էր,

ստիպված նկարեցի արև՜

ասացի. «Բարև՜, բարի առավոտ»:

Գիշերն էլ ասաց. «Բարև՜, հին ընկեր

առանց ինձ դժվա՜ր ես ապրելու,

ջնջի՛ր նկարդ, նկարի՛ր գիշեր

քեզ գիշե՜րն է տրված ապրելու…»

Դուրս եկավ իմ կե՜ս տարիքն եմ ապրել՝

ապրել եմ միա՜յն գիշերով,

գիշերո՜վ եմ երկնել զավակներ

թևածե՜լ գիշերվա թևերով:

Գիշերո՜վ եմ հասկացել լո՜ւյսը,

գիշերո՜վ հույսին փայփայել,

ասե՜ս, ապրել եմ միմիա՜յն դուրսը

իմ ներսո՜ւմ երբեք չեմ ապրել:

Իսկ հիմա ժամանակը մորթելով օրերս

Եկել է, չոքել սնարին,

Ժամանակ քեզ Ցավս ու չոռս,

Որ եկար անպատեհ մի պահի;