Կարծես թե ցո՜ւրտ չէր, բայց հենասայլակին նստած աղջիկը, մրսո՜ւմ էր, դողացնում: Անցնո՜ւմ էին մարդիկ, նայո՜ւմ, բայց ամե՜ն մեկն իր գործը ուներ: Մոտեցավ մեկը՝ մի տղա, որի արտաքինը ճչում էր ժամանակի ձայնով: - Գեղեց՜իկն ես, իսկ անո՞ւնդ: Աղջիկը պատահմամբ հիշեց, որ անծանոթներին չի կարելի պատասխանել ու ձայն չհանեց: Նրա փոխարեն ճռռաց հենասայլակն ու թեքվեց տղայից: Կարծես թե ցո՜ւրտ չէր, բայց հենասայլակին նստած աղջիկը, մրսո՜ւմ էր, դողացնում: Մոտեցավ մեկ ուրիշն ու անմիջապես բաճկոնը գցեց աղջկա ուսերին: - Հիմա կտաքանաս, ոչի՜նչ, մի՛ տխրիր: Աղջիկը պատահմամբ հիշեց, որ անծանոթներին չի կարելի պատասխանել, բայց ասաց. - Շնորհակա՜լ եմ: Սպասո՜ւմ էի: - Դու գիտես ով եմ ե՞ս: - Այո՜, դու Հեքիա՜թն ես, քեզ հետ կարելի՛ է զրուցել: - Պարե՜նք, ավելի արագ կտաքանաս: Անխոս աչքերը ցույց տվեցին հենասայլակը: - Ոչի՜նչ, մի՛ տխրիր: Ու պարեց աղջիկն իր պարը, ձեռքերը դրած Հեքիաթի ուսերին, Հեքիաթն էլ ամո՜ւր գրկել էր աղջկան: Այդ երկուսի համար բացի իրար պաշտելուց, ոչի՛նչ գոյություն չուներ: Իրականությունը ժպտալով իր տեղը զիջել էր Հեքիաթին ու աղջկան: Կարծես թե ցո՜ւրտ չէր, բայց դատարկ հենասայլակը մրսո՜ւմ էր, դողացնում: |