Չես ուրանա, թե սիրես
Վաղվա օրդ արկանած,
Կդադարեմ տենչալ քեզ,
Սակայն կգաս հեղակարծ։
Սակայն կգաս դու մթնով,
Երբ որ ձյունն է գալարում,
Հասկանում եմ էլ մտքով,
Ծոցս քոնն ես համարում։
Դու էլ կուզես ջերմություն,
Սեր չարածին՝ սիրո թույն,
Տուրք էլ չտաս դիպվածին՝
Երեք մարդ առ սարածին։
Ի հեճուկս կսողան,
Տրամվայ, մետրո․․․ ո՞վ կասի,
Ձնաբուքին կդողան
Մատույցներում դարպասի։
Սակայն տունն իմ լուռ, տխուր,
Շշունջների մեջ անուր,
Դու իմ դուռը երբ թակես,
Վեր գաս, ցածում նվազես։
Ամեն բան տամ այս անգամ,
Չեղած բանին հավատամ,
Դժվար թե քեզ չտենչամ
Դռնից դենը և գնամ։

փոխադրությունը՝ Արմեն Ալավերդյանի

Не отрекаются любя.
Ведь жизнь кончается не завтра.
Я перестану ждать тебя,
а ты придёшь совсем внезапно.
А ты придёшь, когда темно,
когда в стекло ударит вьюга,
когда припомнишь, как давно
не согревали мы друг друга.
И так захочешь теплоты,
не полюбившейся когда-то,
что переждать не сможешь ты
трёх человек у автомата.
И будет, как назло, ползти
трамвай, метро, не знаю что там.
И вьюга заметёт пути
на дальних подступах к воротам...
А в доме будет грусть и тишь,
хрип счётчика и шорох книжки,
когда ты в двери постучишь,
взбежав наверх без передышки.
За это можно всё отдать,
и до того я в это верю,
что трудно мне тебя не ждать,
весь день не отходя от двери.