Ստելլա Աբրահամյանն իր ֆեյսբուքյան էջում գրում է․ "Ղարաբաղի այսպես կոչված "ադրբեջանական համայնք"...
Զավե՞շտ է, ծա՞ղր, թե՞ առեղծված ...
Կգտնվի՞ մեկը, որը կարող է գիտակցել, բացատրել այս առեղծված-հասկացությունը...
Մեկը չկա՞ հարցնի, թե արդյոք քանի՞ տարվա "պատմություն" ունի նեղճակատ քոչվոր-խաշնարածների "համայնքը"։
Ցույց տվե’ք մի’ իրեղեն ապացույց, մի’ փաստարկ, թեկուզ մի’ չեչոտ քար, որը կվկայի այդ "համայնքի" երբեմնի գոյությունը։
Արյան ծարավ քոչվոր-խաշնարածները, իրենց ոչխարների հոտի հետևից, որտեղ ապրելու պայմանները բարենպաստ են եղել, այնտեղ էլ վրան են ձգել՝ օգտվելով տեղաբնակների հյուրասիրությունից, անկեղծությունից, ազնվությունից, ավելի ստույգ՝ նենգորեն օգտագործելով Արցախցու գերմարդկային հատկանիշներն ու գործոնները։
Մեր արտը խեղդել եք ձեր մոլախոտ- գոյությամբ՝ Արևմտյան Հայաստանում, Նախիջևանում, փորձել եք խեղդել նաև Արցախում։
Արյան մասին եք գիշեր ու զօր կաղկանձում, երբ ձեր ցեղից ավել արյուն եք մեզ պարտք։
Հիմա աշխարհով մեկ ոռնում-վայրահաչում եք ինչ-որ "համայնքի" մասին։
Իսկ ձեր նմաններն ու համախոհները եռանդուն ձայնակցում են ձեր նման "կիրթ" մարդակերների զառանցանքին։
Այո’, ճակատագրի քմահաճույքով և մեր գերմարդկային հատկանիշները չարաշահելով՝ բնակվել եք մեր սուրբ հողում։
Բայց՝
Մենք արարել ենք, դուք՝ ավարել,
Մենք ստեղծել ենք, դուք՝ ավերել,
Մենք երկնել ենք, դուք՝ ոչնչացրել,
Մենք կառուցել ենք, դուք՝կործանել,
Մենք ստեղծագործել ենք, դուք՝յուրացրել,
Մենք՝ ազնիվ սիրով, դուք՝ արնոտ սրով,
Մենք՝ սուրբ վաստակով, իսկ դուք թալանով..."։