Քեզ դարպասելու մեկի ճիգերը ապարդյու՞ն անցան, Թե՞ տրոհում ես նույն կիսորդներն իմ անտարբեր անկյան, Գագաթնահար է այդ տառապանքը, որ սեր ես կոչում Եվ լուսնկայի աղոտ ցոլքերում իզուր ես կորչում։ Ամեն բան մի օր հազար նազանքով հողին է փարվում Եվ ուրիշ մի կին տաղերիս մեջ է ինձ սիրահարվում, Ես նրան էլ եմ փոքրիկ իշխանի հեքիաթը պատմում, Բայց նա քեզ նման առոգանելով իմ սիրտն է կոտրում։ Հայտնի բան է, որ մեկից հետո է նախորդն անառակ, Մոլությունների անձնատուր եղած, կամ խառնագնաց, Ձախորդ օրերս ոնց էլ երկարեն, նրանց հակառակ Քո գրկի մեջ եմ դարձյալ վերտառում աստղ ու լուսաբաց։ |