* * * Ժամանա՜կն իր մատներով Շա՜տ է խեղդել պոետներ, Իսկ Մուսանե՜րն անվրդով մնացել են Մուսաներ: * * * Անզգույշ գրի՜չս մարմնի՜դ կպավ- Ասես աշխարհում մի խեցի՜ խազվեց, … Մի մարգարի՜տ նեղացավ Ու խեցու մեջ արտասվեց: Խեցին ճաքե՜ց արցունքներից- Մարգարիտին բա՜ց թողեց, Մարգարիտին առանց խեցի՜ Օկիանոսը կո՜ւլ տվեց: * * * Մի խեցի՜ է աչքիս առաջ- Արցունքների՜ց պայծա՜ռ, ջի՜նջ, … Եվ գրի՜չս հուսախաբված՝ Դատա՜րկ ինչպես սի՜րտը իմ… Թե ո՞ւր գնաց Մուսան ի՜մ- Աստվա՜ծ վկա՛, չգիտե՜մ, Սակայն մի բա՜ն գիտեմ վստահ- Ո՜ւմ գրկում էլ որ պրկվի՜, Ո՜ւմ ձեռքերում գալարվի՜, Իմ Մուսա՜ն դա՛ ի՛մ Մուսա՜ն է Իմ Մուսա՜ն էլ կլինի՛: |