Դու թույնի հետ համաձայն ես, Քանի երես, երկտակ՝ աչքունք, Թե չես գոռում, գուցե ձայնես, Կռնակ չանեն թև ու թիկունք։ Ահից ապշած մեկը թմրել, Զառ է բռնում խելքակտուր, Մայրացուիդ փայլն է խամրել, Անուշահոտ վարդն է քափուր։ Էլ ո՞վ մնաց տողատակին, Էջաստորը թանձր է թվում, Միաշաբաթ այս կիրակին Թե անցնում է․ ցավս է չվում։ |