Անկարիդ մեղքը երկտակ են չափում, Մի խտիտ հեռու ներս ու դուրս մեկ են, Սիրտդ բանալուց հետո են պարպում, Ճկելին էլ ոնց մտքից միտք թեքեն։ Թե տպավորված վիճակ ես հանում, Շողակնից վարդն է ակնավերիդ դեռ Լուսնի մահիկին շրջածիր պահում, Որ կարեկցանքն իր սիրո տեղ թաղեր․․․ |