Բջջային հեռախոսի մեջ ցածր, շատ ցածր լսվեց ծանոթ, ականջ շոյող կանացի ձայնը. - Վազում եմ քեզ մոտ, չէ՜, թռչո՜ւմ եմ… Կապն ընդհատվեց, իսկ տղամարդը, որը գիտեր թե ով է զանգողը և որտեղից է զանգահարում, շպրտեց հեռախոսը մի կողմ ու վազեց դեպի պատուհանը: Կրունկների կտկտոց չէր լսվում: Դուրս վազեց տանից, փողոցում երկար նայեց աջ ու ձախ, չտեսավ ոչ մեկին ու գլխիկոր վերադարձավ տուն: Ժամացույցի ձայնը հիշեցրեց կրունկների տկտկոցը: Սկսեց սպասել աչքը ժամացույցի վայրկյանաչափին: Ուղիղ հազար ութ հարյուր պտույտ… Սպասման հազար ութ հարյուր ակնթարթ… Սրտի հազար ութ հարյուր հարված… Ու հանկարծ լսվեց. - Ես այստե՜ղ եմ սիրելի՜ս, եկա՜… Ննջարանի դռնից սենյակ էր մտել կինը: Երեսունհինգ տարի կողք-կողքի… Երեսունհինգ անգամ (իրենց ամուսնության օրը) նույն կրկնվող խաղը խաղացած ամուսինները իրար ժպտացին… ու արդեն երեսունհինգ տարի էր - հոգնել չկար: |